Back... of niet...?

Het kon me gewoon eventjes niet boeien. Bloggen, internet, schrijven, het was allemaal wat te veel geworden en de uitlaatklep van weleer was ver te zoeken.
Pendelen tussen het een-nieuwe-job-dagelijks-tot-een-goed-einde-proberen-brengen, voor een kind zorgen en daar ook wat kwali-tijd mee doorbrengen, huishoudelijke klussen, contacten onderhouden, voldoende slapen en gezond (ahum) eten en ondertussen enkele totaal uiteenlopende emoties verwerkt zien te krijgen, het is een beetje te veel van het goeie geweest.

Zen?

Deze week ban ik voor de eerste keer gaan yoga doen. Of beoefenen. Of ervaren. Of hoe zeg je het ook.
Deze stap werd voorafgegaan door jarenlang nudging van mijn kinesist die "dat iets voor mij vond", opzoekingen allerhande, zowaar een oproep tot een semi-privé lesgever/ster en als allerrecentste de aanschaf van een boek "yoga geneest de rug", met iets wat een op langere termijn haalbare kaart leek om heel misschien van mijn eeuwige rug- en nekproblemen af te raken.
Ikke dus naar de 1e les, waar ik - zeer zen, inderdaad, maar volledig in lijn met mijn slechte gewoonte - te laat binnenviel.
Eerlijk gezegd had ik me een yogasessie wel enigszins anders (laat het me rustgevender noemen) voorgesteld dan dit: veel te veel deelnemers matje-naast-matje op elkaar gepramd in een receptiezaal met een niet eens sportief geklede man vooraan in de zaal die niet ophield met praten. Overvolle stranden aan de Spaanse costa's en de ijscoventers ter plaatse waren er niets tegen. Maar dat terzijde.
Ik heb er intussen geen flauw benul van of ik de oefeningen goed heb uitgevoerd. Te oordelen naar het geradbraakte gevoel de volgende dag: I think not. Niet zo leuk dat de nood aan wellness bij zo vele mensen hoog zit, dat ze allemaal naar een overvolle yogales komen. En dat instructeurs te lande niet dik bezaaid liggen.
De positieve noot: het geradbraakte gevoel was na een dag weg (dus misschien is er toch hoop?). maar ga ik naar de volgende les? Ik "zen" er nie zeker van, zelle.

PS Als er mensen in hun kennissen van kennissen van kennissenkring mensen kennen die iets meer van de edele kunst van yopga afweten dan de gemiddelde westerling, en die kennis willen delen, hoor ik het zeer graag!

Saai

De laatste tijd betrap ik me er soms op dat ik me al eens door de dagen durf worstelen in afwachting van mijn nachtrust... Er valt bitter weinig leuks of interessants te beleven waar er onderhoudende verhalen over te vertellen vallen. u weze dus gewaarschuwd, als u per se door wil lezen...
Op het werk is het heel erg plezant, leuk, boeiend, en is er voor de verandering werk genoeg, dat wel. Van verveling is er dus weinig sprake. Maar als dat het is, pfff. Opstaan op een steeds veel te vroeg uur. Plasje en wasje, kleren aan, Roosje flesje en kleertjes aan en hupakee, iedereen de auto in. Het lukt me nauwelijks om op tijd op het werk te arriveren (maar hey, what's new??), maar uiteindelijk zal ik er letterlijk én figuurlijk niet te veel van wakker liggen aangezien het doorwerken onder de middag en het late stop-uur dat ruimschoots goedmaken (ik doe er me zelfs verlies op).
Naar de creche spurten (spurten is uiteraard relatief, en volledig afhankelijk van de hoeveelheid overuren van die middag), dochter meetronen (en die heeft daar meestal weinig zin in, wil vooral tonen hoe fijn ze kan spelen), naar huis, beetje koken of opruimen, dochter in bed toveren en uitgeput in de zetel vallen.
De manden strijk hebben zichzelf tot nu toe jammer genoeg nog niet weggewerkt, en lijken zich alleen maar te vermenigvuldigen. Ik zou die wasmachine potverdorie tijdelijk moeten steriliseren...
Anyway, zo zit ik dan om 8uur nog eventjes met kleine oogjes achter de pc, en om niet volledig kinderlijk te zijn, ga ik het nog een uurtje rekken vooraleer ik zelf mijn bed in rol.
Ben ik nu zielig???

Week 1, done

Voor de ongeruste zielen die mijn mailbox en voicemail bevolken: ik leef nog, ja. Maar ben heeeeeeel erg moe. Die fameuze eerste week is zwaar in mijn kleren gekropen.
Maar het was leuk, alles viel heel goed mee.
Ik heb misschien wel mijn twijfels gehad, maar heb de voorbije dagen niet de tijd gehad om daaraan te denken. En da's dan wel positief natuurlijk. Mijn baas spaart me niet, in die zin dat hij me onmiddellijk een takenlijst van een A4 blad (of zelfs meer) heeft gegeven, en me daarbovenop nog extra werkjes en opdrachtjes cadeau doet. Maar again, dat vind ik wel leuk. Is veel interessanter dan een volledige maand of langer niet anders mogen doen dan het klassement in orde mogen brengen (doorgaans is dat maanden-of jarenlang zo verwaarloosd dat niemand anders die taak op zich wil nemen en sommige bazen geven het graag aan nieuwkomers "omdat dat nu eenmaal iets is om vertrouwd te worden met de producten en zo". NOT!!) en met lede ogen aanzien hoe andere mensen werken, bellen, gebeld worden, rondlopen en belangrijk zijn/doen. Niet ik dus. Ik ben al vrijwel ingewerkt intussen! :)
Maar momenteel is het plan om voldoende uitgerust te geraken tegen maandag, om er dan weer voor 5 dagen (8-17u!!) in te kunnen vliegen. Had ik al gezegd dat ze me ginder niet sparen?

Laatste dag

Laatste-dagen-op-een-bepaalde-werkplek zijn verondersteld om anders (maar dan ook weer niet…) te verlopen dan hoe de mijne vandaag is geweest…
De voorbereidingen voor het afscheid waren al getroffen: de persoonlijke inhoud van mijn bureauladen waren al naar een zakje verhuisd, en ik had al een overzicht gemaakt van de overgebleven to do’s en lopende zaken. Mijn directe collega was echter afwezig, dus ik moest alles via een mail uitleggen, en ik wilde haar dan niet met de maandagochtendblik op een onoverzichtelijke stapel papieren aan haar werkweek doen beginnen,. Bijgevolg moest ik daar nog een tandje bijsteken om alles behandeld en geklasseerd en in een overzicht te krijgen. Ten opzichte van mijn planning in het begin van de dag zijn er nog enkele kinken in de kabel gekomen, maar da’s het avontuur van werken waar zij werken :-). En die is trouwens niks in vergelijking met wat er mij te wachten staat (ja, ik heb ervoor gekozen, maar ssshhhtt).
Ik had de “obligate” koekjes en versnaperingen mee, om mijn vertrek te vieren, en omdat het dan ook ongeveer samen viel met mijn verjaardag, kwam ik er in 1 keer en dus goedkoop vanaf ;-D. Er waren dus ook voldoende sociale verplichtingen aan vandaag verbonden: de koekjes een beetje deftig presenteren, ervor zorgen dat de evenredigheid en de fairheid in verdeling snor zat, ze gaan rondbrengen naar de respectievelijke plaatsen van verbruik en daar de bijhorende afscheidsbabbels trotseren, succes- en “het beste”-wensen in ontvangst nemen en dan een laatste keer zwaaien naar mijn – nu – ex-collega’s. En de deur achter mij toetrekken zonder al te veel proberen om te kijken. Maandag moet ik er een andere openduwen. En ik ben nu al nerveus.

Nadenken

Happy birthday. To me...
Op de drempel van dertig. En none the wiser. Want ik voel me nog een puber (met alle ambetante, enigszins rebelse en vooral niet-wetend-wat-ik-willende gevolgen).
Een mens zou nochtans op zijn 92e (:-) )toch al wat meer levenswijsheid en rust mogen vergaard hebben. Das dus mijn doel tegen nog eens 29 jaar erbij.
Greatest accomplishment op bijna 3 decennia: een prachtige dochter. En wat heeft iemand meer nodig om zich een gelukzak te kunnen noemen?

woelig

Woelige dag vandaag. Heel veel dingen gebeurd, geschreven. Nog minder concentratie dan anders. En rode ogen als bewijs voor de emoties.
De dingen zullen niet meer hetzelfde zijn vanaf morgen.

Beu

Ik ben het beu. Op het werk. Het is slepen om de dag door te komen. Een hemelsbreed verschil met pakweg een 6-tal maanden geleden...
Later misschien meer details, maar de samenvatting is dat ik een andere job heb gezocht en gevonden. Binnen minder dan twee weken begin ik. De voornaamste reden voor mijn vertrek hier: ik zoek een beetje meer voldoening in mijn job - enkel loon op mijn rekening is niet voldoende alhoewel wél belangrijk, geef ik toe.
Anyway, ik heb de figuurlijke knop in mijn hoofd al omgedraaid en ben volop afscheid aan het nemen en aan het afronden. En verder interesseert het me niet meer. Professioneel is die houding misschien niet volledig, maar ik kan het niet helpen. De neus staat in een andere richting. Nu ja, het is niet alsof ik er met de pet naar gooi, want er is gewoon niks om naar te gooien. Ik werp me alleen niet meer in "nieuwe" opdrachten.
De redenen voor mijn aangekondigd vertrek beginnen voor mij door te wegen, en mijn gedachten zitten al enkele kilometers hiervandaan. Gemengde gevoelens natuurlijk wél. Enerzijds laat ik hier een toffe bende vriendinnen achter, die hopelijk niet te veel zullen moeten opdraaien voor mijn vertrek. En anderzijds stel ik mezelf alwéér bloot (je zou bijna gaan denken dat ik sadomasochistische trekjes heb) aan een nieuwe omgeving en een nieuwe job, en de bijhorende stress en vermoeidheid van het wennen daaraan. Maar dààraan verkies ik niet te denken, evenmin aan de minpuntjes of onzekerheiden die er ook in dit geval in schuilen (in welke equipe kom ik terecht, ga ik kunnen wennen in the middle of nowhere enz). Ik zie het (na een hele tijd wikken en wegen en piekeren, mind you) als een nieuwe, frisse start, die een goed verloop zal kennen (over een einde durf ik niet te reppen).
Santé.

Bloggen

The times they are a-changing...
In deze tijd van allerlei dingen met e- ervoor (omdat het via het internet kan, zo makkelijk!) is het net alsof er zoveel veranderd is in de dagelijkse communicatie.
"Irl" blijft natuurlijk nog steeds een topper, maar ik betrap er mezelf op vaak ,te zeggen of te denken van "heb ik dat al niet op je blog gelezen?" of "moet je eens op mijn blog lezen, heb er een post over geschreven".
Soms ben ik bang om op die manier andere communicatie te verwaarlozen. Ik gooi het immers allemaal te grabbel op het www.
Het medium internet is oneindig, en je kan in cyberspace veel mensen leren kennen, die je misschien anders niet zou hebben ontmoet. En die eventueel wel vrienden kunnen worden. Hopelijk althans, àls het ook irl nog steeds klikt natuurlijk, wanneer de veilige barrière van de pc + modem wegvallen en enkel elkaars gezicht en stem een gespreksvoer overblijven.
In elk geval, ik probeer nog steeds in 't echt bij mensen op bezoek te gaan (al lukt dat minder, maar heeft dat minder met internet te maken dan met volle agenda's of babysittoestanden), ze te bellen, met hen te babbelen zoals in de goeie ouwe tijd ... van 5à10 jaar geleden. En hopelijk vinden zij het de moeite waard om dat ook te blijven doen.

Bezigheidstherapie

Ik zit ziek thuis. Aanhoudende verkoudheid met enorm irritante hoest, die naar het schijnt geen kans krijgt om te genezen door de airco en het vasttapijt op het werk. Vandaar dus heeft de dokter me enkele dagen weggehaald uit het oord des verderfs.

En wat doet een mens dan zoal? Een schets van vandaag:
- Niet per se veel langer slapen (maar toch een beetje)
- Vettig haar in een haarband wikkelen om toch enigszins Roos af te kunnen gaan zetten
- Nergens heen gaan zonder een doos kleenex balsam en Roos’ poepzalf-voor-aan-mijn-neus-deze-keer in aanslag
- Luisteren naar het onweer en de kletterende regen
- Een douchke nemen om het vettig-haar-probleem op te lossen, maar niet buiten (alhoewel dat ook zou gaan vandaag)
- Mailkes lezen en sturen
- Een stukje bloggen

En terwijl ik dan toch op internet zit, op zeer decadente wijze online shoppen naar boeken en kleren.

Kuch, kuch, wat ben ik toch een zielig zieksken.

Welke kleur ben ik?

Aldus de test op Flair.be:

Jij bent een blauwe meid!
Welke kleur ben jij?
Relaties en gevoelens zijn voor jou het allerbelangrijkste. Je bent empathisch en hebt begrip voor anderen. Het liefst vermijd je conflicten. Als je vrienden verdrietig zijn, voel je dat zelf ook. Jouw motto is 'love will save the day'.

Vandaag in het nieuws...

In een ziekenhuis in Bergen is het personeel vorige vrijdag - bijna - een vrouw vergeten in de NMR-scanner.
Haar man zat op haar te wachten in de gang, en vond al dat het aangekondigde "kwartier" dat het onderzoek zou duren, nogal lang uitviel. Daarom
De reactie van het ziekenhuis: "De vrouw zou maandag hoe dan ook door de kuisploeg gevonden zijn."

What????!!!!

Voor het volledige artikeltje terzake, klik hier.

Even "paniek"

Gisteren hoorde ik through the grapevine dat de lokale Hema zou sluiten. Ik schrok, en dacht onmiddellijk al met spijt-op-voorhand aan alle toffe spulletjes die ik (en wij) op deze manier zouden mislopen. Want Hema (ik heb geen aandelen he, opgelet) staat voor leuk en degelijk babytextiel, handdoekjes, ondergoed, babyspullen, make-up en nagellak, cadeautjes, potterij, lekkere koekjes en snoepjes, schoolgerief, seizoensartikelen en nog wat ditjes en datjes. Ongelofelijk wat je er allemaal vindt. Dus als het er niet meer zou zijn, zou ik het zeker en vast missen.
Deze middag ben ik snel even naar 't stad gegaan, om het nieuws aan de bron te gaan checken. Maar gelukkig was er niks van te merken. Toegegeven, ik heb het niet expliciet aan de verkoopsters gevraagd of zo, maar niets deed uitschijnen dat deze - overigens goed draaiende te oordelen aan de hoeveelheid volk die daar rondloopt en aan de kassa aanschuift - winkel binnenkort uit het straatbeeld zou verdwijnen. Chance.

Belastingen en zo

Voila zie, de belastingbrieven zijn ook alweer binnen. Wij waren blijkbaar niet de enigen die tot de allerlaatste minuut gewacht hadden om die in te dienen. Eergisteren (the night before...) schijnt taxonweb.be overbelast geweest te zijn, dus zal het gisteren voor veel mensen alsnog alle hens aan dek zijn geweest.
Vorig jaar hebben we een beroep gedaan op de bank om orde te scheppen in de wirwar van attesten, twee verschillende woonkredieten in 1 jaar en bijhorende levensverzekeringen, de figuurlijke honderd verschillende werkgevers (van mijn kant althans) enz enz. Dit jaar konden we geen afspraak meer krijgen, en moesten we dus zelf onze plan trekken met de belastinggids van Test-Aankoop bij de hand. Tjonge, je moet op zijn minst wakker zijn (om nog te zwijgen van gestudeerd hebben) om aan dat jargon en die regelgeving uit te kunnen. En dan nog!
Stond er bij de woonkredieten bij voorbeeld een bepaald plafond vermeld, en dan een kleine opmerking daaromtrent: “om uw belastingvoordeel te optimaliseren...” What the...? Ik bedoel, waarom is optimaliseren nodig? Als de lat voor iedereen gelijk gelegd wordt, en het is duidelijk van welke voordelen je kan genieten en van welke niet (laten we zeggen afhankelijk van de schaal), dan is er toch geen optimalisatie nodig? Op deze manier creëer je alleen maar een grotere kloof tussen de “brave belastingbetalers” en de superspecialist-ontduikers met vijfentwintig eigendommen en rekeningen in het buitenland die toch een en ander kunnen omzeilen en er dan nog 200% voordeel uit halen. Fiscaliteit is een spel, ‘k heb het al vaak genoeg gehoord. Alleen spijtig dat het een beetje ruikt naar eentje van de anti-sociale soort.

Roller coaster

Soms snap ik niet en vind ik het ook best moeilijk om om te gaan met hoe mijn hormonen “die dagen van de maand” (allez, technisch gezien enkele dagen vooraf) een loopje nemen met mijn emoties en mijn leven.
Doorgaans ben ik voldoende opgewekt of slaag ik er op zijn minst in om te doen alsof, maar die dagen hoef ik maar één scheve blik te krijgen, of één opmerking (zelfs als ik ze anders om mee te lachen zou vinden) of één mini-tegenslagje meemaken om ervoor te zorgen dat het huilen me nader dan het lachen staat. Ik zie de dingen heel donker in en alles kan me danig op de zenuwen werken. En het andere moment ben ik zo uitgelaten als een heel nest puppy’s die voor de eerste keer op het strand kunnen rennen, en doet een half complimentje me in de zevende hemel belanden. Pfff, vermoeiend hoor.
Waarom het biologisch zo geregeld is dat vrouwen met de regelmaat van de klok (of liever: de maancyclus) op dergelijke rollercoaster-achtige wijze door het leven moeten, is me een compleet raadsel. Is het een test, om te zien of de man bij wie je bent je wel écht graag ziet (want zo niet, bolt die het bij de eerste opstoot af!)? Een reality check? Ik weet het in elk geval niét, onderga alleen maar.

Sociale handicap

Koffiedrinken heb ik niet meer gedaan sinds mijn leeftijd uit twee cijfers begon te bestaan. En da’s als late twintiger, dame in spe (phu, as if), een sociale handicap.
Het is sociaal zo ingeburgerd om iets bij een kopje koffie te bespreken, of even tot rust te komen bij, jawel, hetzelfde "bakje troost". Troost, hoezo?

Koffie zetten kan ik (zelfs lekkere, volgens de kenners). Hoe de koffiemachine op het werk moet onderhouden worden weet ik alleen. En ik ben verzot op de geur van het poeder als je het pak vers open trekt. Af en toe leen ik Filips kopje eventjes om mijn speculoosje in te doppen want tegen zo een sappig warme koekje kan niks op. That’s it.

De dosis cafeïne die – naar het schijnt – ’s morgens de geest kan wakker maken om de dag goed te beginnen, gaat volledig aan me voorbij (kan al veel verklaren i.v.m. mijn mentale toestand ’s morgens).
Ik vraag mensen technisch gesproken op “iets fris” in plaats van “op de koffie”. Als het over cafeïne gaat, telt een cola dan ook?
Koffiepauzes zijn niet aan mij besteed, ik maak er babbelpauzes van. Of ik ben degene die sputtert bij het laatste deel van het menu op restaurant. Koffie, iedereen? Euhm nee, een theetje graag. Moeilijk doe ik daar niet over: ik hoef geen exotische blend-van-vanille-met-perzik-en-een-vleuje-rozebottel; gewone thee met melk kan ik ook wel smaken. Maar waarom dan geen ‘echte’ koffie, zwart of met suiker, vraag ik me af? Espresso? Of cappuccino? Of een latté? Het klinkt zo zalig.

Het wereldje van de koffiedrinker en -proever ziet er gedistingueerd uit. Je maakt deel uit van een clubje liefhebbers, al dan niet select. Ik ben geen lid, ook al intrigeert het me enorm.

That's it?

What? That's it?
Enkel Sylvie die me op mijn andere blog te hulp is geschoten met enkele zeer uiteenlopende links.
Ofwel denk ik negatief, en leest niemand deze blog. Of wil niemand zijn toffe site-ideeën met me (ons) delen. Ofwel is deze blog nog niet bekend genoeg.
Ofwel, en das dan het goeie nieuws, ben ik niet de enige internerd die ronddwaalt (allez, of net niet)- op het net...

Gaan we nog eens proberen? Allez, ik geef jullie al wat linkjes cadeau omdat ik het niet kan laten die die ik wel ken, door te spelen.

Als je leren sloefkes wil kopen voor de kleine, en er minder geld voor wil geven, kijk dan hier eens.

Als je rap een woordje moet vertaald krijgen, uit een of andere taal, bekijk dan zeker deze site.

Wil je ons eigen landje toeristisch ontdekken, surf dan zeker hier eens langs voor tips.

Allez, en nu is 't aan jullie!!

Schoenen in-lopen

Een tweetal weken terug kocht ik me in een impulsieve bui twee paar schoenen. Het ene houdt het midden tussen een teenslipper en een sandaal en is in principe het mooist onder een lange broek die de schoen helemaal bedekt (LOL) maar zit op zijn minst heel comfortabel. ‘k Zal er vermoedelijk niet mee komen werken, though. Het andere paar was van de deftige en zelfs sjieke soort met een hakje en een spitse teen, en de schoenen zaten, tegen alle verwachtingen in, nog comfortabel ook! In de winkel althans...
Vandaag, bij de eerste echte draagbeurt, heb ik al snel ondervonden dat het “sois belle et bouge pas”-schoenen zijn.
Binnen de kortste keren heb ik blaren gekregen, da’s één. Maar dat is no big deal, want ben dat al gewend (nieuwe schoenen, in de zomer... het lot des vrouwens). Ze maken een irritant klokkend geluid wanneer ik stap. Maar dankzij al die iPods en gsms hoort mijn medemens dat gelukkig niet.
Nog vroeg deze ochtend struikelde ik in het tapijt op de derde verdieping, maar slaagde er toch in om mij alsnog recht te houden. Oef.
En toen ik nadien voor een van de bazen een snelle boodschap was gaan doen, bleef bij mijn terugkeer die o zo stijlvolle spitse punt aan een uitstekende straatsteen hangen en ketste ik op veel minder stijlvolle wijze de grond op. Resultaat: geschaafde hand en pols. Niks ergs, gelukkig. Nog veel gelukkiger: ook de emotionele schade is beperkt gebleven tot mijn eigen ego, want er liep nét (uitzonderlijk) niemand over straat die nadien smakelijk kon meelachen.
’t Was een slecht idee om net deze schoenen op een dertiende uit te halen, zeker?

Interne(t)rd

Help!
Ik heb internet-assistentie nodig!
Mijn dagelijks terugkerende activiteiten met dit supermedium beperken zich tot: mijn e-mails lezen en sturen (zowel privé als professioneel), blogverkeer bijhouden, webdagboeken lezen (en af en toe becommentariëren), de krant lezen, mijn bankzaken beheren en eens iets specifieks opzoeken (meestal via Google).
Als ik weet waarnaar ik zoek en het dus ook zo kan benoemen, vind ik doorgaans makkelijk genoeg mijn weg. Maar zomaar surfen om te surfen en van de ene site door te klikken naar de andere, pffffff, dat gaat me eigenlijk niet af... Weinig geduld weetjewel. Je komt zoveel brol tegen onderweg.
Vandaar deze oproep (en ik hoop op een pak reacties): welke websites – en die kunnen over uiteenlopende onderwerpen gaan - vinden jullie interessant genoeg om de tip door te spelen aan iemand anders?? (in casu: mij en mijn lezers)

DIY

Ik ben met Veet-koude-was-ontharingsstrips in de weer geweest. Geweldige uitvinding, die op zijn minst het geknoei met kleverige smurrie, die warme was is, oplost.
Alleen spijtig dat je de doe-het-zelfkit geen 4 extra handen in het doosje steken heeft: eentje om vel mee tegen te houden, eentje om na “de ruk” de zone mee te deppen, een reserveke om de volgende zone mee aan te pakken (want de deppende hand plakt nu helemaal natuurlijk) en eentje om de gebruikte strips mee in de vuilnisbak te keilen.
Ik ben geen zeshandige freak (sorry to disappoint you), dus the next best thing, is manlief optrommelen om een deel van het zware werk op zich te nemen. En dat is een beetje zoals bij een bevalling, zo van “kijken terwijl vrouw het zware werk doet en zich machteloos voelen”. Dus zetten we manlief ‘veilig’ bij vel-tegenhoud-activiteiten aan de slag. Met twee keer twee vingers dan weliswaar, want “dat plakt zo”. (Yahaa-aa!?!)

De volgende keer laat ik me niet meer verleiden tot cheap solutions en ruil ik mijn harde badkamervloer, de onsynchrone helpende handen en het was-afkrabben achteraf toch maar weer in voor een fauteuil in een hagelwitte ruimte met ploeng- ploeng-muziek en laat ik mijn overtollig behaarde zones door een gediplomeerd iemand onder handen nemen.

Wedstrijd

Flair houdt een blogwedstrijd. De beste vertelsels moet je zelf selecteren en insturen, en dan gaan een jury beslissen wie de beste blogger/ster is.

En ik heb meegedaan. Niet dat ik ervan overtuigd ben dat spel met mijn vingers in de neus te kunnen winnen, wel integendeel. Wél om mijn competitief kantje boven te laten komen. Om eens te kijken wat objectievelingen van mijn verhalen te zeggen hebben. Om mijn ego te laten strelen (tenzij het nogal prikkerig zou overkomen).

Is dat dan zonde nummer 2, superbia of hoogmoed?

BBQ

Barbecuën, geweldig toch?
Gisteren een sessie gehouden, onder vrienden, wel gezellig. Lekker weertje.

Alleen spijtig dat je dan achteraf met zijn tweeën een uur op dat toestel moet staan schrobben om dat enigszins een beetje ordentelijk te krijgen. Kwestie van nog eens mensen te kunnen vragen.

Winkelen

Aan de trien in de Colruyt daarstraks:
ik hoop dat de volgende keer je je in de winkel bevindt, je ook een baby moet dragen op je ene arm en je boodschappen in de andere hand. Ik hoop dan dat je baby begint naar beneden te schuiven zodat je hem/haar niet meer kan houden en dus op de grond moet zetten.
Ik hoop dan dat andere mensen inschuiven en je niet meer je oorspronkelijke plaats laten innemen. Ik hoop dat je dan als alternatief de allertraagste kassarij kiest.
En op de koop toe - voor mijn geleden "emotionele schade" doe ik er nog eens chepje bovenop, mag het even? - hoop ik dat ze je nog te veel aanrekenen en dat je doos met netjes ingeladen boodschappen het begeeft tussen het winkelkarretje en de autokoffer.

Dan zal je waarschijnlijk mijn blik van daarstraks begrijpen.

En aan mezelf: ik hoop dat ik de volgende keer wat meer leeuwinneninstinct laat zien in de jungle die de aanschuifzone aan de kassa is.

Invidia

... is een van de 7 hoofdzonden. Jaloezie heet het in mensentaal.
I confess, I'm a sinner.

Wat kan ik er moeilijk tegen als anderen dingen beter kunnen dan ik. Of het nu zingen, moppen vertellen of koken is. Of schrijven - ik ben afgunstig op de vlotte naturel waarmee Elle haar blog vult.
Ik ben jaloers op mensen die rad van tong zijn en kan alleen maar dromen dat ik iemand een koekje van eigen deeg kan geven als die een gevatte opmerking mijn richting uitstuurt. Ik voel afgunst als mensen slanker of groter zijn dan ik en een mooiere huid of ogen hebben. Als iemand die kans wél krijgt waar ik alleen maar van kan dromen.

Zouden al die anderen jaloers zijn op anderen? Of op mij zelfs? En is beweren dat je "niet het jaloerse type" bent, nog een grotere zonde, namelijk liegen?

Jakkes

Tante Sidonia met een bad hairday - zo ziet mijn haar eruit. Ik durf er nog net mee over straat lopen, al is het wel met blozende kaken.
Kapper, neem toch verdikke die telefoon op om mij een afspraak te geven voor deze week!!!