Saturday, August 25, 2007

Week 1, done

Voor de ongeruste zielen die mijn mailbox en voicemail bevolken: ik leef nog, ja. Maar ben heeeeeeel erg moe. Die fameuze eerste week is zwaar in mijn kleren gekropen.
Maar het was leuk, alles viel heel goed mee.
Ik heb misschien wel mijn twijfels gehad, maar heb de voorbije dagen niet de tijd gehad om daaraan te denken. En da's dan wel positief natuurlijk. Mijn baas spaart me niet, in die zin dat hij me onmiddellijk een takenlijst van een A4 blad (of zelfs meer) heeft gegeven, en me daarbovenop nog extra werkjes en opdrachtjes cadeau doet. Maar again, dat vind ik wel leuk. Is veel interessanter dan een volledige maand of langer niet anders mogen doen dan het klassement in orde mogen brengen (doorgaans is dat maanden-of jarenlang zo verwaarloosd dat niemand anders die taak op zich wil nemen en sommige bazen geven het graag aan nieuwkomers "omdat dat nu eenmaal iets is om vertrouwd te worden met de producten en zo". NOT!!) en met lede ogen aanzien hoe andere mensen werken, bellen, gebeld worden, rondlopen en belangrijk zijn/doen. Niet ik dus. Ik ben al vrijwel ingewerkt intussen! :)
Maar momenteel is het plan om voldoende uitgerust te geraken tegen maandag, om er dan weer voor 5 dagen (8-17u!!) in te kunnen vliegen. Had ik al gezegd dat ze me ginder niet sparen?

Sunday, August 19, 2007

Laatste dag

Laatste-dagen-op-een-bepaalde-werkplek zijn verondersteld om anders (maar dan ook weer niet…) te verlopen dan hoe de mijne vandaag is geweest…
De voorbereidingen voor het afscheid waren al getroffen: de persoonlijke inhoud van mijn bureauladen waren al naar een zakje verhuisd, en ik had al een overzicht gemaakt van de overgebleven to do’s en lopende zaken. Mijn directe collega was echter afwezig, dus ik moest alles via een mail uitleggen, en ik wilde haar dan niet met de maandagochtendblik op een onoverzichtelijke stapel papieren aan haar werkweek doen beginnen,. Bijgevolg moest ik daar nog een tandje bijsteken om alles behandeld en geklasseerd en in een overzicht te krijgen. Ten opzichte van mijn planning in het begin van de dag zijn er nog enkele kinken in de kabel gekomen, maar da’s het avontuur van werken waar zij werken :-). En die is trouwens niks in vergelijking met wat er mij te wachten staat (ja, ik heb ervoor gekozen, maar ssshhhtt).
Ik had de “obligate” koekjes en versnaperingen mee, om mijn vertrek te vieren, en omdat het dan ook ongeveer samen viel met mijn verjaardag, kwam ik er in 1 keer en dus goedkoop vanaf ;-D. Er waren dus ook voldoende sociale verplichtingen aan vandaag verbonden: de koekjes een beetje deftig presenteren, ervor zorgen dat de evenredigheid en de fairheid in verdeling snor zat, ze gaan rondbrengen naar de respectievelijke plaatsen van verbruik en daar de bijhorende afscheidsbabbels trotseren, succes- en “het beste”-wensen in ontvangst nemen en dan een laatste keer zwaaien naar mijn – nu – ex-collega’s. En de deur achter mij toetrekken zonder al te veel proberen om te kijken. Maandag moet ik er een andere openduwen. En ik ben nu al nerveus.

Thursday, August 16, 2007

Nadenken

Happy birthday. To me...
Op de drempel van dertig. En none the wiser. Want ik voel me nog een puber (met alle ambetante, enigszins rebelse en vooral niet-wetend-wat-ik-willende gevolgen).
Een mens zou nochtans op zijn 92e (:-) )toch al wat meer levenswijsheid en rust mogen vergaard hebben. Das dus mijn doel tegen nog eens 29 jaar erbij.
Greatest accomplishment op bijna 3 decennia: een prachtige dochter. En wat heeft iemand meer nodig om zich een gelukzak te kunnen noemen?

Wednesday, August 8, 2007

woelig

Woelige dag vandaag. Heel veel dingen gebeurd, geschreven. Nog minder concentratie dan anders. En rode ogen als bewijs voor de emoties.
De dingen zullen niet meer hetzelfde zijn vanaf morgen.

Tuesday, August 7, 2007

Beu

Ik ben het beu. Op het werk. Het is slepen om de dag door te komen. Een hemelsbreed verschil met pakweg een 6-tal maanden geleden...
Later misschien meer details, maar de samenvatting is dat ik een andere job heb gezocht en gevonden. Binnen minder dan twee weken begin ik. De voornaamste reden voor mijn vertrek hier: ik zoek een beetje meer voldoening in mijn job - enkel loon op mijn rekening is niet voldoende alhoewel wél belangrijk, geef ik toe.
Anyway, ik heb de figuurlijke knop in mijn hoofd al omgedraaid en ben volop afscheid aan het nemen en aan het afronden. En verder interesseert het me niet meer. Professioneel is die houding misschien niet volledig, maar ik kan het niet helpen. De neus staat in een andere richting. Nu ja, het is niet alsof ik er met de pet naar gooi, want er is gewoon niks om naar te gooien. Ik werp me alleen niet meer in "nieuwe" opdrachten.
De redenen voor mijn aangekondigd vertrek beginnen voor mij door te wegen, en mijn gedachten zitten al enkele kilometers hiervandaan. Gemengde gevoelens natuurlijk wél. Enerzijds laat ik hier een toffe bende vriendinnen achter, die hopelijk niet te veel zullen moeten opdraaien voor mijn vertrek. En anderzijds stel ik mezelf alwéér bloot (je zou bijna gaan denken dat ik sadomasochistische trekjes heb) aan een nieuwe omgeving en een nieuwe job, en de bijhorende stress en vermoeidheid van het wennen daaraan. Maar dààraan verkies ik niet te denken, evenmin aan de minpuntjes of onzekerheiden die er ook in dit geval in schuilen (in welke equipe kom ik terecht, ga ik kunnen wennen in the middle of nowhere enz). Ik zie het (na een hele tijd wikken en wegen en piekeren, mind you) als een nieuwe, frisse start, die een goed verloop zal kennen (over een einde durf ik niet te reppen).
Santé.

Monday, August 6, 2007

Bloggen

The times they are a-changing...
In deze tijd van allerlei dingen met e- ervoor (omdat het via het internet kan, zo makkelijk!) is het net alsof er zoveel veranderd is in de dagelijkse communicatie.
"Irl" blijft natuurlijk nog steeds een topper, maar ik betrap er mezelf op vaak ,te zeggen of te denken van "heb ik dat al niet op je blog gelezen?" of "moet je eens op mijn blog lezen, heb er een post over geschreven".
Soms ben ik bang om op die manier andere communicatie te verwaarlozen. Ik gooi het immers allemaal te grabbel op het www.
Het medium internet is oneindig, en je kan in cyberspace veel mensen leren kennen, die je misschien anders niet zou hebben ontmoet. En die eventueel wel vrienden kunnen worden. Hopelijk althans, àls het ook irl nog steeds klikt natuurlijk, wanneer de veilige barrière van de pc + modem wegvallen en enkel elkaars gezicht en stem een gespreksvoer overblijven.
In elk geval, ik probeer nog steeds in 't echt bij mensen op bezoek te gaan (al lukt dat minder, maar heeft dat minder met internet te maken dan met volle agenda's of babysittoestanden), ze te bellen, met hen te babbelen zoals in de goeie ouwe tijd ... van 5à10 jaar geleden. En hopelijk vinden zij het de moeite waard om dat ook te blijven doen.