Zen?

Deze week ban ik voor de eerste keer gaan yoga doen. Of beoefenen. Of ervaren. Of hoe zeg je het ook.
Deze stap werd voorafgegaan door jarenlang nudging van mijn kinesist die "dat iets voor mij vond", opzoekingen allerhande, zowaar een oproep tot een semi-privé lesgever/ster en als allerrecentste de aanschaf van een boek "yoga geneest de rug", met iets wat een op langere termijn haalbare kaart leek om heel misschien van mijn eeuwige rug- en nekproblemen af te raken.
Ikke dus naar de 1e les, waar ik - zeer zen, inderdaad, maar volledig in lijn met mijn slechte gewoonte - te laat binnenviel.
Eerlijk gezegd had ik me een yogasessie wel enigszins anders (laat het me rustgevender noemen) voorgesteld dan dit: veel te veel deelnemers matje-naast-matje op elkaar gepramd in een receptiezaal met een niet eens sportief geklede man vooraan in de zaal die niet ophield met praten. Overvolle stranden aan de Spaanse costa's en de ijscoventers ter plaatse waren er niets tegen. Maar dat terzijde.
Ik heb er intussen geen flauw benul van of ik de oefeningen goed heb uitgevoerd. Te oordelen naar het geradbraakte gevoel de volgende dag: I think not. Niet zo leuk dat de nood aan wellness bij zo vele mensen hoog zit, dat ze allemaal naar een overvolle yogales komen. En dat instructeurs te lande niet dik bezaaid liggen.
De positieve noot: het geradbraakte gevoel was na een dag weg (dus misschien is er toch hoop?). maar ga ik naar de volgende les? Ik "zen" er nie zeker van, zelle.

PS Als er mensen in hun kennissen van kennissen van kennissenkring mensen kennen die iets meer van de edele kunst van yopga afweten dan de gemiddelde westerling, en die kennis willen delen, hoor ik het zeer graag!

Saai

De laatste tijd betrap ik me er soms op dat ik me al eens door de dagen durf worstelen in afwachting van mijn nachtrust... Er valt bitter weinig leuks of interessants te beleven waar er onderhoudende verhalen over te vertellen vallen. u weze dus gewaarschuwd, als u per se door wil lezen...
Op het werk is het heel erg plezant, leuk, boeiend, en is er voor de verandering werk genoeg, dat wel. Van verveling is er dus weinig sprake. Maar als dat het is, pfff. Opstaan op een steeds veel te vroeg uur. Plasje en wasje, kleren aan, Roosje flesje en kleertjes aan en hupakee, iedereen de auto in. Het lukt me nauwelijks om op tijd op het werk te arriveren (maar hey, what's new??), maar uiteindelijk zal ik er letterlijk én figuurlijk niet te veel van wakker liggen aangezien het doorwerken onder de middag en het late stop-uur dat ruimschoots goedmaken (ik doe er me zelfs verlies op).
Naar de creche spurten (spurten is uiteraard relatief, en volledig afhankelijk van de hoeveelheid overuren van die middag), dochter meetronen (en die heeft daar meestal weinig zin in, wil vooral tonen hoe fijn ze kan spelen), naar huis, beetje koken of opruimen, dochter in bed toveren en uitgeput in de zetel vallen.
De manden strijk hebben zichzelf tot nu toe jammer genoeg nog niet weggewerkt, en lijken zich alleen maar te vermenigvuldigen. Ik zou die wasmachine potverdorie tijdelijk moeten steriliseren...
Anyway, zo zit ik dan om 8uur nog eventjes met kleine oogjes achter de pc, en om niet volledig kinderlijk te zijn, ga ik het nog een uurtje rekken vooraleer ik zelf mijn bed in rol.
Ben ik nu zielig???