Het kon me gewoon eventjes niet boeien. Bloggen, internet, schrijven, het was allemaal wat te veel geworden en de uitlaatklep van weleer was ver te zoeken.
Pendelen tussen het een-nieuwe-job-dagelijks-tot-een-goed-einde-proberen-brengen, voor een kind zorgen en daar ook wat kwali-tijd mee doorbrengen, huishoudelijke klussen, contacten onderhouden, voldoende slapen en gezond (ahum) eten en ondertussen enkele totaal uiteenlopende emoties verwerkt zien te krijgen, het is een beetje te veel van het goeie geweest.