In navolging van de fabels van de la Fontaine

Een verhaaltje.
In een land, niet zo heel ver weg, in een klein dorpje woont een lady of the house in een eenvoudig huisje.
's Morgens, op een koude herfstdag, staat deze lady of the house op en probeert met een verkoudheid onder de leden en een blaasontsteking in the making, haar 2 kinders met de hulp van haar vriend, klaar te stomen voor een dagje op de creche. Dan wil ze zichzelf naar het werk begeven en trekt de deur achter zich dicht met haar sleutel nog in het slot aan de binnenkant. Vriendlief is er gelukkig nog (ook buiten) en probeert haar met zijn sleutel binnen te loodsen. No way dus.
Verveeld rept ze zich naar het werk, met het vooruitzicht een slotenmaker te ontbieden. Ze belt een goede ziel die 's middags, op aanvraag, professioneel binnenbreekt en daar - veel lawaai inclusief - meer dan een half uur mee bezig is (de buren verkneukelen zich alvast).
De vordering der werkzaamheden valt wat tegen en er komt veel gewring, getrek, geklop en geduw aan te pas. Gevolg: een beschadigde voordeur die gloednieuw was.
De rekening voor de verplaatsing, het werk en een nieuw slot is gepeperd, to say the least. (en dan zij de latere en nodige retouches nog niet meegerekend)
Terug warm binnen bedenkt lady : "Zou ik dat geld van de verzekering kunnen terugvorderen misschien?" En ze begint telefoontjes te plegen. Ze slaakt een luide gefrustreerde gil. En wacht intussen nog op iets positiever nieuws na bemiddeling van externe partijen...

Moraal van het verhaal?
- wakker liggen van inbrekers was onnodig: in stilte binnenraken bij lady of the house is (of was?)niet mogelijk.
- woningverzekering checken. Loempe fratsen als deze kunnen verzekerd zijn. Opgelet, om gegil bij uzelf te vermijden want dat is niet goed voor de keel noch voor het hart van de buren: bel niet op eigen initiatief naar de dichtstbijzijnde slotenmaker. Doe iemand anders ook werken, en laat hun je iemand sturen. Let in deze fase wel op voor wijsneuzige bedienden.
- Sleutels op de deur laten zitten hebben blijkbaar geen enkel nut. 't Kost alleen (extra) veel geld als je toch eens een uiting hebt van lompheid of als Murphy in dat dorpje rondspookt.



UPDATE:
lady is raaaaaaaaazend:
- op de verzekering die ze dus wel heeft maar waar ze niks van weet (razend op de bank dus voor hun gebrek aan transparantie) (zgn "bijstand") omdat gemaakte kosten niet vergoed worden (daar volgt nog een brief, wees maar zeker)
- op zichzelf nog het meest omdat ze potverdorie zo stoem was om de sleutel op het slot te laten zitten en dan - nota bene - zelf initiatief nam om direct iemand te bellen ipv het aan een ander over te laten.
Conclusie: VEEL geld kwijt - meer dan dubbel het gemiddelde van de "overschot" per maand. Ze vindt het tof zenne. Niet dus.

Dynamische leefpatronen - reflectie

Sedert eind september werk ik niet meer, maar studeer ik. In afstandsonderwijs. In een volledig nieuwe richting. Het is en wordt een uitdaging.
Mijn werkgever kon daar niet mee lachen. Ik probeer het wel te begrijpen… als je werknemer duidelijk haar ambities elders legt (maar wel nog 4 jaar daarvan verwijderd is), dat is not done. Hah, as if. Hij mag al blij zijn dat ik niet moeilijker deed– wat een softie ben ik toch. Ik had eigenlijk wel alle en goeie redenen om meer op mijn strepen te staan. Maar goed, neus in andere richting, die het liefst “vooruit” betekent.

Wat doe ik dus nu, tijdens mijn nieuw verworven extra studeer- tijd? Inhalen, rusten, wandelen en een beetje studeren. . Ik wil het me duidelijk niet té makkelijk maken ;-) en leef zeker mee met mijn medestudentes (jaja allemaal vrouwen) die niet zoveel tijd hebben als ik nu. Rechtvaardigheidsgevoel all over. Terug naar mijn projecten: misschien komt er gauw ook nog een kijkstage, nu de gelegenheid er is en het makkelijker in te plannen is. En sollicitatiebrieven schrijven en sturen (lees: mailen), jobsites afschuimen en het land afcrossen voor sollicitatiegesprekken. Het is niet lang genoeg geleden om dit kwetsbare gevoel vergeten te zijn.

Vreemd toch hoe prioriteiten danig kunnen verschuiven. Eerst van mijn werk naar mijn zwangerschap en kinderen, dan naar studie. Maar nu ik me daar ten volle op kan concentreren blijkt mijn huishouden meer aantrekkingskracht uit te oefenen dan ooit tevoren. In mijn huidige blok-cursus zou het fenomeen omschreven staan als “dynamische (leef)patronen” (nah, heb er toch al iets van onthouden!).

Aaaaaaarrrgghh

Een veelgelezen titel/woordje/klank/...in blogland dezer dagen. Nu iedereen zo echt op elkaar gepakt woont (en sommigen al eens kleine baby's in huis hebben), kunnen we ons niet allemaal permitteren om dit in klank om te zetten. Virtueel dus maar.

Een kleine toelichting.
A1 en A2 staan voor mijn frustratie omwille van omstandigheidsbeperkingen. Als ik, vol goede moed, de inspanning wil doen om de ecologische voetafdruk van jongste zoon ineens in de kiem te smoren, en herbruikbare luiers wil gaan gebruiken, dan wil de creche niet mee (reden 1) wegens geurhinder, aparte behandeling of meer tijd nodig... whatever. En ben ik dan zo gek om het toch nog thuis vol te houden? Bijlange niet, want daarvoor ben ik niet kapitaalkrachtig genoeg (reden 2). het moet een win/win blijven he zeg. Mijn voorvechtersmomenten van weleer zijn een beetje naar de achtergrond vervaagd, in die zin dat ik me nu niet echt in staat zie om ze bij de creche te gaan overtuigen van een mentaliteitsswitch. Enfin.
A3 is omdat ik me heel erg moe voel en het net is alsof ik niet voor- of achteruit kan bewegen. Stilstaan is ook goed, zeker?
A4 tot A7 is omdat ik verdomme dat goodie-two-shoes-gehalte (zoals Sabine het noemt) van me af wil - het beperkt me, het maakt me verdrietig, het doet me twijfelen en maakt me onzeker en ik word er stilaan gek van. Ik wil zijn wie IK ben, zonder beperkingen, zonder aanpratingen, zonder zeer verdoken emotionele chantage. Waar ik dan telkens weer inloop. Hoe stom kun je zijn. (en dat zal dan de ongeschreven A8 zijn).

Hoe?

Hoe doen mama's dat toch?
Hun - soms veelkoppige - kroost dagelijks klaarstomen voor school of andere dagactiviteit, te eten geven, wegbrengen, zelf nog op tijd op het werk geraken (want let's face it, werken is een must dezer dagen), op de job "alles geven", de kids om 16 uur van school halen, een gezond potje koken 's avonds dat alle bloeikes (en eega) met smaak opeten, helpen bij huiswerk maken, dat veelkoppige kroost gewassen in bed steken met een verhaaltje en dan met de smile aan de was, de strijk en de opplooi beginnen, afwassen, opruimen. Tussendoor, niet te vergeten, denken aan verjaardagsfeestjes en bijhorende cadeautjes, kroost wegbrengen naar muziekschool, turnles of chiro (meestal op niet-overeenstemmende uren of plaatsen samen bekeken), eega niet verwaarlozen, de huisdieren verzorgen en uitlaten, boodschappen doen. (this list is not exhaustive)


HOE?????

Amai, mama's, chapeau zenne.

Iemand tips om zo een supermama te worden?

Het electronisch tijdperk

Ik had een oproepingsbrief gekregen van ons fantastisch gemeentebestuur, om mijn nieuwe electronische identiteitskaart te gaan aanvragen (en betalen, maar das een detail). Te voorzien van een recente foto, zoals men weet dat verwacht wordt.
Maar de enige pasfoto van mezelf die ik ok genoeg vind om jarenlang te prijken op documenten die je altijd bij moet hebben (!), is er eentje dat al een eindje dateert: een zwartwit fotootje dat een fotograaf met kennis van zaken (dus wetend wat hij ter camouflage van minpuntjes allemaal kon doen)een jaar of negen à tien geleden, toen ik in Brussel studeerde, heeft gemaakt.

De dame aan de balie vroeg onomwonden of ik geen recentere foto had, omdat dezelfde al prijkt op mijn pas momenteel. Ik was in mijn snode plan natuurlijk vergeten dat ze die óók wilde zien.

Ikke quasi-beledigd: "Zie ik er niet hetzelfde uit dan? Alleen mijn haar is nu natuurlijk nog niet geknipt en u heb ik mijn bril op, ja!" (Zij moet niet weten dat mijn kappersafspraak morgen is en dat mijn budget er daarmee al zal door zijn, zodanig dat ik niet nog eens geld wil uitgeven aan nieuwe pasfoto's. Dat ik geen lenzen verdraag en dus constant bril, is ook te veel info voor haar).
Ze kleefde het rechthoekige bewijs van mijn jeugd op een velletje. Mijn uitleg volstond dus. Of ze had geen zin in een "pijnlijke" discussie over ouder worden en zo. Ik kan dus de komende jaren nog als prille twintiger doorgaan bij de arm der wet of wie mijn pas ooit wil zien. Al maakt dat de huidige beginnende rimpeltjes van een bijna-dertiger eigenlijk niet makkelijker te verdragen...