Enkele random tips.
1. Voorzie cola - vooral als je geen koffiedrinker bent
2. Eet, liefst vanalles wat. Doe alsof je de gezondheidsfreak zelve bent. Laat je niet verrassen door een ander ritme, en onthoud dat de kantine gesloten is… Breng dus eten mee, want je wil je lichaam doen geloven dat het dag is.
3. Neem wat lectuur mee: hoeft niet intellectueel te zijn
4. Irriteer je collega’s door luidop te hunkeren naar actie, terwijl zij met volle teugen genieten van de rust-na-veel-te-drukke-shifts (die jij niet hebt meegemaakt…)
5. Ga eens voor een ritje met de ambulance: je wordt een ervaring rijker, de tijd vliegt net als dat voertuig en pret is gegarandeerd. Als dit op het programma staat, vervalt tip 2 voordien. Wees voorzien op een bumpy ride.
6. Doe make-up up als je een ambulancerit voorziet: je gelaatskleur vervaagt zienderogen, en een barende vrouw ziet er anders zelfs beter uit dan jij.
6. Rol met veel enthousiasme een patiënt de verloskamer in, en gids haar door de laatste minuten van ontsluiting
7. Vang na 2 persweeën een prachtige baby op
8. Voel tranen van blijdschap prikken achter je ogen, en je stem trillen bij felicitaties
9. Geniet nog even na van het avontuur
10. Zie de zon opkomen om 5u ’s morgens, en besef dat je bedje lonkt. straks. nog even.
Monday, August 8, 2011
Thursday, July 7, 2011
Vrije val
Ons team was gewaarschuwd dat ze eraan kwam. Tweede kindje, volledige ontsluiting en puilende vliezen. En weeën. Krachtige weeën. Ze werd met spoed binnengerold in de verloskamer om 13.15.
Stante pede werd het bed op bereikbare hoogte gezet, de verlosset geopend. Handschoenen, zonder geknoei van klamme handjes deze keer, aangegleden. Hoofd koel, Cindy. Deze bevalling is voor jou.
Ze wilde nog even gauw naar het toilet… maar daar knapten de vliezen.
Eén beweging om de broek uit te trekken en haar enigszins comfortabel op bed te krijgen.
Ze was hier niet op bedacht, op deze course of events. Plaats maken voor die baby, mevrouw! We kalmeerden haar, kregen haar op de rails. Ze hoefde zelfs niet eens mee te duwen, die baby wilde er gewoon uit. En kwam eruit om...13u24! Een flinke dochter op de buik, tranen van opluchting en geluk!
De placenta was er een kwartiertje later. Mama was voor geen centimeter beschadigd.
Een bevalling zoals je ze zelf zou willen. En dat maakt van een regenachtige dag een mooie dag. Next please!
Wednesday, July 6, 2011
dagelijkse wandeling
20 minuutjes te voet, enkele reis. Zo lang duurt het om naar het "werk" te raken.
Tot dusver ben ik van regen gespaard gebleven en is mijn last-minute aangekochte paraplu nog niet nodig gebleken.
Een impressie van de wandeling.
Eerst doe ik mijn - nieuwe :-) - stappers aan, en die zijn nodig!
Dan den hof af
Ne keer rondkijken...
De lange weg voor me (maar dit is nog niets...)
Maar dan.... den berg op... (hier noemen ze dat "heuvel")
Mijn adem, mijn kuiten ... auw... mijn conditie... hijgpuf... :-s.
Het zicht vertroebelt al in deze fase... waar is dat plekje om uit te rusten?
Alles met eindbestemming:
Tot dusver ben ik van regen gespaard gebleven en is mijn last-minute aangekochte paraplu nog niet nodig gebleken.
Een impressie van de wandeling.
Eerst doe ik mijn - nieuwe :-) - stappers aan, en die zijn nodig!
Dan den hof af
Ne keer rondkijken...
De lange weg voor me (maar dit is nog niets...)
Maar dan.... den berg op... (hier noemen ze dat "heuvel")
Mijn adem, mijn kuiten ... auw... mijn conditie... hijgpuf... :-s.
Het zicht vertroebelt al in deze fase... waar is dat plekje om uit te rusten?
Alles met eindbestemming:
Sunday, July 3, 2011
the emerald isle
Touchdown op Ierse bodem.
Eerste kennismaking met het land was er een van de natte soort: dat groen komt uiteraard wel ergens vandaan, dus het regent, en is naar de frisse kant naar zomerstandaarden.
het was vanmorgen zodanig vroeg dat ik toch maar eens een oogje dichtdeed tijdens de lange busrit naar mijn hometown-for-the-next-nine-weeks.
Ik heb een roommate, een Duitser die blijven hangen is voor een stage na zijn twee semesters op school.
De landlords zijn vriendelijke mensen die me ineens een pak basisvoer meegaven.
En ik slaap voor de eerste keer sinds lang alleen, en probeer niet te veel aan het thuisfront te denken omdat dat het mis-gevoel zou aansterken. ik ben hier met een doel, en focus daar maximaal op: 9 weken intensieve stage op het verloskwartier van een vrij groot ziekenhuis, met meer dan 170 bevallingen per maand (ik laat het aan u om uit te rekenen wat dat op dagbasis vertegenwoordigt). Reproductieve burgers, I like it !
Eerste kennismaking met het land was er een van de natte soort: dat groen komt uiteraard wel ergens vandaan, dus het regent, en is naar de frisse kant naar zomerstandaarden.
het was vanmorgen zodanig vroeg dat ik toch maar eens een oogje dichtdeed tijdens de lange busrit naar mijn hometown-for-the-next-nine-weeks.
Ik heb een roommate, een Duitser die blijven hangen is voor een stage na zijn twee semesters op school.
De landlords zijn vriendelijke mensen die me ineens een pak basisvoer meegaven.
En ik slaap voor de eerste keer sinds lang alleen, en probeer niet te veel aan het thuisfront te denken omdat dat het mis-gevoel zou aansterken. ik ben hier met een doel, en focus daar maximaal op: 9 weken intensieve stage op het verloskwartier van een vrij groot ziekenhuis, met meer dan 170 bevallingen per maand (ik laat het aan u om uit te rekenen wat dat op dagbasis vertegenwoordigt). Reproductieve burgers, I like it !
Thursday, June 9, 2011
studeren
Ik moet studeren. Ja, op dit eigenste moment. Maar ik wil eventjes niet. Hoe vreemd is het toch dat dan andere dingen precies veel interessanter kunnen zijn of meer aantrekkingskracht uitoefenen.
We zijn intussen zowat 3 jaar verder na laatste post. Als je ervoor staat, onoverkomelijk. nu lijkt het peanuts.
Drie jaar in uitgebreid en gedetailleerd beschrijven, ik begin er niet aan, kwestie dat u dat ook al weet. De essentie is dit: ben nu beland in jaar drie van een studie vroedkunde. En heb een stage in Ierland in het vooruitzicht.
Waarvoor ik ondergetekend blogje nog even opdiep om straks mijn wedervaren te kunnen vertellen. De eerste stap is gezet.
TBC
We zijn intussen zowat 3 jaar verder na laatste post. Als je ervoor staat, onoverkomelijk. nu lijkt het peanuts.
Drie jaar in uitgebreid en gedetailleerd beschrijven, ik begin er niet aan, kwestie dat u dat ook al weet. De essentie is dit: ben nu beland in jaar drie van een studie vroedkunde. En heb een stage in Ierland in het vooruitzicht.
Waarvoor ik ondergetekend blogje nog even opdiep om straks mijn wedervaren te kunnen vertellen. De eerste stap is gezet.
TBC
Wednesday, October 29, 2008
In navolging van de fabels van de la Fontaine
Een verhaaltje.
In een land, niet zo heel ver weg, in een klein dorpje woont een lady of the house in een eenvoudig huisje.
's Morgens, op een koude herfstdag, staat deze lady of the house op en probeert met een verkoudheid onder de leden en een blaasontsteking in the making, haar 2 kinders met de hulp van haar vriend, klaar te stomen voor een dagje op de creche. Dan wil ze zichzelf naar het werk begeven en trekt de deur achter zich dicht met haar sleutel nog in het slot aan de binnenkant. Vriendlief is er gelukkig nog (ook buiten) en probeert haar met zijn sleutel binnen te loodsen. No way dus.
Verveeld rept ze zich naar het werk, met het vooruitzicht een slotenmaker te ontbieden. Ze belt een goede ziel die 's middags, op aanvraag, professioneel binnenbreekt en daar - veel lawaai inclusief - meer dan een half uur mee bezig is (de buren verkneukelen zich alvast).
De vordering der werkzaamheden valt wat tegen en er komt veel gewring, getrek, geklop en geduw aan te pas. Gevolg: een beschadigde voordeur die gloednieuw was.
De rekening voor de verplaatsing, het werk en een nieuw slot is gepeperd, to say the least. (en dan zij de latere en nodige retouches nog niet meegerekend)
Terug warm binnen bedenkt lady : "Zou ik dat geld van de verzekering kunnen terugvorderen misschien?" En ze begint telefoontjes te plegen. Ze slaakt een luide gefrustreerde gil. En wacht intussen nog op iets positiever nieuws na bemiddeling van externe partijen...
Moraal van het verhaal?
- wakker liggen van inbrekers was onnodig: in stilte binnenraken bij lady of the house is (of was?)niet mogelijk.
- woningverzekering checken. Loempe fratsen als deze kunnen verzekerd zijn. Opgelet, om gegil bij uzelf te vermijden want dat is niet goed voor de keel noch voor het hart van de buren: bel niet op eigen initiatief naar de dichtstbijzijnde slotenmaker. Doe iemand anders ook werken, en laat hun je iemand sturen. Let in deze fase wel op voor wijsneuzige bedienden.
- Sleutels op de deur laten zitten hebben blijkbaar geen enkel nut. 't Kost alleen (extra) veel geld als je toch eens een uiting hebt van lompheid of als Murphy in dat dorpje rondspookt.
UPDATE:
lady is raaaaaaaaazend:
- op de verzekering die ze dus wel heeft maar waar ze niks van weet (razend op de bank dus voor hun gebrek aan transparantie) (zgn "bijstand") omdat gemaakte kosten niet vergoed worden (daar volgt nog een brief, wees maar zeker)
- op zichzelf nog het meest omdat ze potverdorie zo stoem was om de sleutel op het slot te laten zitten en dan - nota bene - zelf initiatief nam om direct iemand te bellen ipv het aan een ander over te laten.
Conclusie: VEEL geld kwijt - meer dan dubbel het gemiddelde van de "overschot" per maand. Ze vindt het tof zenne. Niet dus.
In een land, niet zo heel ver weg, in een klein dorpje woont een lady of the house in een eenvoudig huisje.
's Morgens, op een koude herfstdag, staat deze lady of the house op en probeert met een verkoudheid onder de leden en een blaasontsteking in the making, haar 2 kinders met de hulp van haar vriend, klaar te stomen voor een dagje op de creche. Dan wil ze zichzelf naar het werk begeven en trekt de deur achter zich dicht met haar sleutel nog in het slot aan de binnenkant. Vriendlief is er gelukkig nog (ook buiten) en probeert haar met zijn sleutel binnen te loodsen. No way dus.
Verveeld rept ze zich naar het werk, met het vooruitzicht een slotenmaker te ontbieden. Ze belt een goede ziel die 's middags, op aanvraag, professioneel binnenbreekt en daar - veel lawaai inclusief - meer dan een half uur mee bezig is (de buren verkneukelen zich alvast).
De vordering der werkzaamheden valt wat tegen en er komt veel gewring, getrek, geklop en geduw aan te pas. Gevolg: een beschadigde voordeur die gloednieuw was.
De rekening voor de verplaatsing, het werk en een nieuw slot is gepeperd, to say the least. (en dan zij de latere en nodige retouches nog niet meegerekend)
Terug warm binnen bedenkt lady : "Zou ik dat geld van de verzekering kunnen terugvorderen misschien?" En ze begint telefoontjes te plegen. Ze slaakt een luide gefrustreerde gil. En wacht intussen nog op iets positiever nieuws na bemiddeling van externe partijen...
Moraal van het verhaal?
- wakker liggen van inbrekers was onnodig: in stilte binnenraken bij lady of the house is (of was?)niet mogelijk.
- woningverzekering checken. Loempe fratsen als deze kunnen verzekerd zijn. Opgelet, om gegil bij uzelf te vermijden want dat is niet goed voor de keel noch voor het hart van de buren: bel niet op eigen initiatief naar de dichtstbijzijnde slotenmaker. Doe iemand anders ook werken, en laat hun je iemand sturen. Let in deze fase wel op voor wijsneuzige bedienden.
- Sleutels op de deur laten zitten hebben blijkbaar geen enkel nut. 't Kost alleen (extra) veel geld als je toch eens een uiting hebt van lompheid of als Murphy in dat dorpje rondspookt.
UPDATE:
lady is raaaaaaaaazend:
- op de verzekering die ze dus wel heeft maar waar ze niks van weet (razend op de bank dus voor hun gebrek aan transparantie) (zgn "bijstand") omdat gemaakte kosten niet vergoed worden (daar volgt nog een brief, wees maar zeker)
- op zichzelf nog het meest omdat ze potverdorie zo stoem was om de sleutel op het slot te laten zitten en dan - nota bene - zelf initiatief nam om direct iemand te bellen ipv het aan een ander over te laten.
Conclusie: VEEL geld kwijt - meer dan dubbel het gemiddelde van de "overschot" per maand. Ze vindt het tof zenne. Niet dus.
Tuesday, October 7, 2008
Dynamische leefpatronen - reflectie
Sedert eind september werk ik niet meer, maar studeer ik. In afstandsonderwijs. In een volledig nieuwe richting. Het is en wordt een uitdaging.
Mijn werkgever kon daar niet mee lachen. Ik probeer het wel te begrijpen… als je werknemer duidelijk haar ambities elders legt (maar wel nog 4 jaar daarvan verwijderd is), dat is not done. Hah, as if. Hij mag al blij zijn dat ik niet moeilijker deed– wat een softie ben ik toch. Ik had eigenlijk wel alle en goeie redenen om meer op mijn strepen te staan. Maar goed, neus in andere richting, die het liefst “vooruit” betekent.
Wat doe ik dus nu, tijdens mijn nieuw verworven extra studeer- tijd? Inhalen, rusten, wandelen en een beetje studeren. . Ik wil het me duidelijk niet té makkelijk maken ;-) en leef zeker mee met mijn medestudentes (jaja allemaal vrouwen) die niet zoveel tijd hebben als ik nu. Rechtvaardigheidsgevoel all over. Terug naar mijn projecten: misschien komt er gauw ook nog een kijkstage, nu de gelegenheid er is en het makkelijker in te plannen is. En sollicitatiebrieven schrijven en sturen (lees: mailen), jobsites afschuimen en het land afcrossen voor sollicitatiegesprekken. Het is niet lang genoeg geleden om dit kwetsbare gevoel vergeten te zijn.
Vreemd toch hoe prioriteiten danig kunnen verschuiven. Eerst van mijn werk naar mijn zwangerschap en kinderen, dan naar studie. Maar nu ik me daar ten volle op kan concentreren blijkt mijn huishouden meer aantrekkingskracht uit te oefenen dan ooit tevoren. In mijn huidige blok-cursus zou het fenomeen omschreven staan als “dynamische (leef)patronen” (nah, heb er toch al iets van onthouden!).
Mijn werkgever kon daar niet mee lachen. Ik probeer het wel te begrijpen… als je werknemer duidelijk haar ambities elders legt (maar wel nog 4 jaar daarvan verwijderd is), dat is not done. Hah, as if. Hij mag al blij zijn dat ik niet moeilijker deed– wat een softie ben ik toch. Ik had eigenlijk wel alle en goeie redenen om meer op mijn strepen te staan. Maar goed, neus in andere richting, die het liefst “vooruit” betekent.
Wat doe ik dus nu, tijdens mijn nieuw verworven extra studeer- tijd? Inhalen, rusten, wandelen en een beetje studeren. . Ik wil het me duidelijk niet té makkelijk maken ;-) en leef zeker mee met mijn medestudentes (jaja allemaal vrouwen) die niet zoveel tijd hebben als ik nu. Rechtvaardigheidsgevoel all over. Terug naar mijn projecten: misschien komt er gauw ook nog een kijkstage, nu de gelegenheid er is en het makkelijker in te plannen is. En sollicitatiebrieven schrijven en sturen (lees: mailen), jobsites afschuimen en het land afcrossen voor sollicitatiegesprekken. Het is niet lang genoeg geleden om dit kwetsbare gevoel vergeten te zijn.
Vreemd toch hoe prioriteiten danig kunnen verschuiven. Eerst van mijn werk naar mijn zwangerschap en kinderen, dan naar studie. Maar nu ik me daar ten volle op kan concentreren blijkt mijn huishouden meer aantrekkingskracht uit te oefenen dan ooit tevoren. In mijn huidige blok-cursus zou het fenomeen omschreven staan als “dynamische (leef)patronen” (nah, heb er toch al iets van onthouden!).
Subscribe to:
Posts (Atom)