Dynamische leefpatronen - reflectie

Sedert eind september werk ik niet meer, maar studeer ik. In afstandsonderwijs. In een volledig nieuwe richting. Het is en wordt een uitdaging.
Mijn werkgever kon daar niet mee lachen. Ik probeer het wel te begrijpen… als je werknemer duidelijk haar ambities elders legt (maar wel nog 4 jaar daarvan verwijderd is), dat is not done. Hah, as if. Hij mag al blij zijn dat ik niet moeilijker deed– wat een softie ben ik toch. Ik had eigenlijk wel alle en goeie redenen om meer op mijn strepen te staan. Maar goed, neus in andere richting, die het liefst “vooruit” betekent.

Wat doe ik dus nu, tijdens mijn nieuw verworven extra studeer- tijd? Inhalen, rusten, wandelen en een beetje studeren. . Ik wil het me duidelijk niet té makkelijk maken ;-) en leef zeker mee met mijn medestudentes (jaja allemaal vrouwen) die niet zoveel tijd hebben als ik nu. Rechtvaardigheidsgevoel all over. Terug naar mijn projecten: misschien komt er gauw ook nog een kijkstage, nu de gelegenheid er is en het makkelijker in te plannen is. En sollicitatiebrieven schrijven en sturen (lees: mailen), jobsites afschuimen en het land afcrossen voor sollicitatiegesprekken. Het is niet lang genoeg geleden om dit kwetsbare gevoel vergeten te zijn.

Vreemd toch hoe prioriteiten danig kunnen verschuiven. Eerst van mijn werk naar mijn zwangerschap en kinderen, dan naar studie. Maar nu ik me daar ten volle op kan concentreren blijkt mijn huishouden meer aantrekkingskracht uit te oefenen dan ooit tevoren. In mijn huidige blok-cursus zou het fenomeen omschreven staan als “dynamische (leef)patronen” (nah, heb er toch al iets van onthouden!).