Beu

Ik ben het beu. Op het werk. Het is slepen om de dag door te komen. Een hemelsbreed verschil met pakweg een 6-tal maanden geleden...
Later misschien meer details, maar de samenvatting is dat ik een andere job heb gezocht en gevonden. Binnen minder dan twee weken begin ik. De voornaamste reden voor mijn vertrek hier: ik zoek een beetje meer voldoening in mijn job - enkel loon op mijn rekening is niet voldoende alhoewel wél belangrijk, geef ik toe.
Anyway, ik heb de figuurlijke knop in mijn hoofd al omgedraaid en ben volop afscheid aan het nemen en aan het afronden. En verder interesseert het me niet meer. Professioneel is die houding misschien niet volledig, maar ik kan het niet helpen. De neus staat in een andere richting. Nu ja, het is niet alsof ik er met de pet naar gooi, want er is gewoon niks om naar te gooien. Ik werp me alleen niet meer in "nieuwe" opdrachten.
De redenen voor mijn aangekondigd vertrek beginnen voor mij door te wegen, en mijn gedachten zitten al enkele kilometers hiervandaan. Gemengde gevoelens natuurlijk wél. Enerzijds laat ik hier een toffe bende vriendinnen achter, die hopelijk niet te veel zullen moeten opdraaien voor mijn vertrek. En anderzijds stel ik mezelf alwéér bloot (je zou bijna gaan denken dat ik sadomasochistische trekjes heb) aan een nieuwe omgeving en een nieuwe job, en de bijhorende stress en vermoeidheid van het wennen daaraan. Maar dààraan verkies ik niet te denken, evenmin aan de minpuntjes of onzekerheiden die er ook in dit geval in schuilen (in welke equipe kom ik terecht, ga ik kunnen wennen in the middle of nowhere enz). Ik zie het (na een hele tijd wikken en wegen en piekeren, mind you) als een nieuwe, frisse start, die een goed verloop zal kennen (over een einde durf ik niet te reppen).
Santé.