Schoenen in-lopen

Een tweetal weken terug kocht ik me in een impulsieve bui twee paar schoenen. Het ene houdt het midden tussen een teenslipper en een sandaal en is in principe het mooist onder een lange broek die de schoen helemaal bedekt (LOL) maar zit op zijn minst heel comfortabel. ‘k Zal er vermoedelijk niet mee komen werken, though. Het andere paar was van de deftige en zelfs sjieke soort met een hakje en een spitse teen, en de schoenen zaten, tegen alle verwachtingen in, nog comfortabel ook! In de winkel althans...
Vandaag, bij de eerste echte draagbeurt, heb ik al snel ondervonden dat het “sois belle et bouge pas”-schoenen zijn.
Binnen de kortste keren heb ik blaren gekregen, da’s één. Maar dat is no big deal, want ben dat al gewend (nieuwe schoenen, in de zomer... het lot des vrouwens). Ze maken een irritant klokkend geluid wanneer ik stap. Maar dankzij al die iPods en gsms hoort mijn medemens dat gelukkig niet.
Nog vroeg deze ochtend struikelde ik in het tapijt op de derde verdieping, maar slaagde er toch in om mij alsnog recht te houden. Oef.
En toen ik nadien voor een van de bazen een snelle boodschap was gaan doen, bleef bij mijn terugkeer die o zo stijlvolle spitse punt aan een uitstekende straatsteen hangen en ketste ik op veel minder stijlvolle wijze de grond op. Resultaat: geschaafde hand en pols. Niks ergs, gelukkig. Nog veel gelukkiger: ook de emotionele schade is beperkt gebleven tot mijn eigen ego, want er liep nét (uitzonderlijk) niemand over straat die nadien smakelijk kon meelachen.
’t Was een slecht idee om net deze schoenen op een dertiende uit te halen, zeker?