Sociale handicap

Koffiedrinken heb ik niet meer gedaan sinds mijn leeftijd uit twee cijfers begon te bestaan. En da’s als late twintiger, dame in spe (phu, as if), een sociale handicap.
Het is sociaal zo ingeburgerd om iets bij een kopje koffie te bespreken, of even tot rust te komen bij, jawel, hetzelfde "bakje troost". Troost, hoezo?

Koffie zetten kan ik (zelfs lekkere, volgens de kenners). Hoe de koffiemachine op het werk moet onderhouden worden weet ik alleen. En ik ben verzot op de geur van het poeder als je het pak vers open trekt. Af en toe leen ik Filips kopje eventjes om mijn speculoosje in te doppen want tegen zo een sappig warme koekje kan niks op. That’s it.

De dosis cafeïne die – naar het schijnt – ’s morgens de geest kan wakker maken om de dag goed te beginnen, gaat volledig aan me voorbij (kan al veel verklaren i.v.m. mijn mentale toestand ’s morgens).
Ik vraag mensen technisch gesproken op “iets fris” in plaats van “op de koffie”. Als het over cafeïne gaat, telt een cola dan ook?
Koffiepauzes zijn niet aan mij besteed, ik maak er babbelpauzes van. Of ik ben degene die sputtert bij het laatste deel van het menu op restaurant. Koffie, iedereen? Euhm nee, een theetje graag. Moeilijk doe ik daar niet over: ik hoef geen exotische blend-van-vanille-met-perzik-en-een-vleuje-rozebottel; gewone thee met melk kan ik ook wel smaken. Maar waarom dan geen ‘echte’ koffie, zwart of met suiker, vraag ik me af? Espresso? Of cappuccino? Of een latté? Het klinkt zo zalig.

Het wereldje van de koffiedrinker en -proever ziet er gedistingueerd uit. Je maakt deel uit van een clubje liefhebbers, al dan niet select. Ik ben geen lid, ook al intrigeert het me enorm.