Roller coaster

Soms snap ik niet en vind ik het ook best moeilijk om om te gaan met hoe mijn hormonen “die dagen van de maand” (allez, technisch gezien enkele dagen vooraf) een loopje nemen met mijn emoties en mijn leven.
Doorgaans ben ik voldoende opgewekt of slaag ik er op zijn minst in om te doen alsof, maar die dagen hoef ik maar één scheve blik te krijgen, of één opmerking (zelfs als ik ze anders om mee te lachen zou vinden) of één mini-tegenslagje meemaken om ervoor te zorgen dat het huilen me nader dan het lachen staat. Ik zie de dingen heel donker in en alles kan me danig op de zenuwen werken. En het andere moment ben ik zo uitgelaten als een heel nest puppy’s die voor de eerste keer op het strand kunnen rennen, en doet een half complimentje me in de zevende hemel belanden. Pfff, vermoeiend hoor.
Waarom het biologisch zo geregeld is dat vrouwen met de regelmaat van de klok (of liever: de maancyclus) op dergelijke rollercoaster-achtige wijze door het leven moeten, is me een compleet raadsel. Is het een test, om te zien of de man bij wie je bent je wel écht graag ziet (want zo niet, bolt die het bij de eerste opstoot af!)? Een reality check? Ik weet het in elk geval niét, onderga alleen maar.

Sociale handicap

Koffiedrinken heb ik niet meer gedaan sinds mijn leeftijd uit twee cijfers begon te bestaan. En da’s als late twintiger, dame in spe (phu, as if), een sociale handicap.
Het is sociaal zo ingeburgerd om iets bij een kopje koffie te bespreken, of even tot rust te komen bij, jawel, hetzelfde "bakje troost". Troost, hoezo?

Koffie zetten kan ik (zelfs lekkere, volgens de kenners). Hoe de koffiemachine op het werk moet onderhouden worden weet ik alleen. En ik ben verzot op de geur van het poeder als je het pak vers open trekt. Af en toe leen ik Filips kopje eventjes om mijn speculoosje in te doppen want tegen zo een sappig warme koekje kan niks op. That’s it.

De dosis cafeïne die – naar het schijnt – ’s morgens de geest kan wakker maken om de dag goed te beginnen, gaat volledig aan me voorbij (kan al veel verklaren i.v.m. mijn mentale toestand ’s morgens).
Ik vraag mensen technisch gesproken op “iets fris” in plaats van “op de koffie”. Als het over cafeïne gaat, telt een cola dan ook?
Koffiepauzes zijn niet aan mij besteed, ik maak er babbelpauzes van. Of ik ben degene die sputtert bij het laatste deel van het menu op restaurant. Koffie, iedereen? Euhm nee, een theetje graag. Moeilijk doe ik daar niet over: ik hoef geen exotische blend-van-vanille-met-perzik-en-een-vleuje-rozebottel; gewone thee met melk kan ik ook wel smaken. Maar waarom dan geen ‘echte’ koffie, zwart of met suiker, vraag ik me af? Espresso? Of cappuccino? Of een latté? Het klinkt zo zalig.

Het wereldje van de koffiedrinker en -proever ziet er gedistingueerd uit. Je maakt deel uit van een clubje liefhebbers, al dan niet select. Ik ben geen lid, ook al intrigeert het me enorm.

That's it?

What? That's it?
Enkel Sylvie die me op mijn andere blog te hulp is geschoten met enkele zeer uiteenlopende links.
Ofwel denk ik negatief, en leest niemand deze blog. Of wil niemand zijn toffe site-ideeën met me (ons) delen. Ofwel is deze blog nog niet bekend genoeg.
Ofwel, en das dan het goeie nieuws, ben ik niet de enige internerd die ronddwaalt (allez, of net niet)- op het net...

Gaan we nog eens proberen? Allez, ik geef jullie al wat linkjes cadeau omdat ik het niet kan laten die die ik wel ken, door te spelen.

Als je leren sloefkes wil kopen voor de kleine, en er minder geld voor wil geven, kijk dan hier eens.

Als je rap een woordje moet vertaald krijgen, uit een of andere taal, bekijk dan zeker deze site.

Wil je ons eigen landje toeristisch ontdekken, surf dan zeker hier eens langs voor tips.

Allez, en nu is 't aan jullie!!

Schoenen in-lopen

Een tweetal weken terug kocht ik me in een impulsieve bui twee paar schoenen. Het ene houdt het midden tussen een teenslipper en een sandaal en is in principe het mooist onder een lange broek die de schoen helemaal bedekt (LOL) maar zit op zijn minst heel comfortabel. ‘k Zal er vermoedelijk niet mee komen werken, though. Het andere paar was van de deftige en zelfs sjieke soort met een hakje en een spitse teen, en de schoenen zaten, tegen alle verwachtingen in, nog comfortabel ook! In de winkel althans...
Vandaag, bij de eerste echte draagbeurt, heb ik al snel ondervonden dat het “sois belle et bouge pas”-schoenen zijn.
Binnen de kortste keren heb ik blaren gekregen, da’s één. Maar dat is no big deal, want ben dat al gewend (nieuwe schoenen, in de zomer... het lot des vrouwens). Ze maken een irritant klokkend geluid wanneer ik stap. Maar dankzij al die iPods en gsms hoort mijn medemens dat gelukkig niet.
Nog vroeg deze ochtend struikelde ik in het tapijt op de derde verdieping, maar slaagde er toch in om mij alsnog recht te houden. Oef.
En toen ik nadien voor een van de bazen een snelle boodschap was gaan doen, bleef bij mijn terugkeer die o zo stijlvolle spitse punt aan een uitstekende straatsteen hangen en ketste ik op veel minder stijlvolle wijze de grond op. Resultaat: geschaafde hand en pols. Niks ergs, gelukkig. Nog veel gelukkiger: ook de emotionele schade is beperkt gebleven tot mijn eigen ego, want er liep nét (uitzonderlijk) niemand over straat die nadien smakelijk kon meelachen.
’t Was een slecht idee om net deze schoenen op een dertiende uit te halen, zeker?

Interne(t)rd

Help!
Ik heb internet-assistentie nodig!
Mijn dagelijks terugkerende activiteiten met dit supermedium beperken zich tot: mijn e-mails lezen en sturen (zowel privé als professioneel), blogverkeer bijhouden, webdagboeken lezen (en af en toe becommentariëren), de krant lezen, mijn bankzaken beheren en eens iets specifieks opzoeken (meestal via Google).
Als ik weet waarnaar ik zoek en het dus ook zo kan benoemen, vind ik doorgaans makkelijk genoeg mijn weg. Maar zomaar surfen om te surfen en van de ene site door te klikken naar de andere, pffffff, dat gaat me eigenlijk niet af... Weinig geduld weetjewel. Je komt zoveel brol tegen onderweg.
Vandaar deze oproep (en ik hoop op een pak reacties): welke websites – en die kunnen over uiteenlopende onderwerpen gaan - vinden jullie interessant genoeg om de tip door te spelen aan iemand anders?? (in casu: mij en mijn lezers)

DIY

Ik ben met Veet-koude-was-ontharingsstrips in de weer geweest. Geweldige uitvinding, die op zijn minst het geknoei met kleverige smurrie, die warme was is, oplost.
Alleen spijtig dat je de doe-het-zelfkit geen 4 extra handen in het doosje steken heeft: eentje om vel mee tegen te houden, eentje om na “de ruk” de zone mee te deppen, een reserveke om de volgende zone mee aan te pakken (want de deppende hand plakt nu helemaal natuurlijk) en eentje om de gebruikte strips mee in de vuilnisbak te keilen.
Ik ben geen zeshandige freak (sorry to disappoint you), dus the next best thing, is manlief optrommelen om een deel van het zware werk op zich te nemen. En dat is een beetje zoals bij een bevalling, zo van “kijken terwijl vrouw het zware werk doet en zich machteloos voelen”. Dus zetten we manlief ‘veilig’ bij vel-tegenhoud-activiteiten aan de slag. Met twee keer twee vingers dan weliswaar, want “dat plakt zo”. (Yahaa-aa!?!)

De volgende keer laat ik me niet meer verleiden tot cheap solutions en ruil ik mijn harde badkamervloer, de onsynchrone helpende handen en het was-afkrabben achteraf toch maar weer in voor een fauteuil in een hagelwitte ruimte met ploeng- ploeng-muziek en laat ik mijn overtollig behaarde zones door een gediplomeerd iemand onder handen nemen.

Wedstrijd

Flair houdt een blogwedstrijd. De beste vertelsels moet je zelf selecteren en insturen, en dan gaan een jury beslissen wie de beste blogger/ster is.

En ik heb meegedaan. Niet dat ik ervan overtuigd ben dat spel met mijn vingers in de neus te kunnen winnen, wel integendeel. Wél om mijn competitief kantje boven te laten komen. Om eens te kijken wat objectievelingen van mijn verhalen te zeggen hebben. Om mijn ego te laten strelen (tenzij het nogal prikkerig zou overkomen).

Is dat dan zonde nummer 2, superbia of hoogmoed?

BBQ

Barbecuën, geweldig toch?
Gisteren een sessie gehouden, onder vrienden, wel gezellig. Lekker weertje.

Alleen spijtig dat je dan achteraf met zijn tweeën een uur op dat toestel moet staan schrobben om dat enigszins een beetje ordentelijk te krijgen. Kwestie van nog eens mensen te kunnen vragen.